26 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!

Οι μέρες για τους «φυλακισμένους» περνάνε. Και το πόσο φυλακισμένος είσαι, εξαρτάται από το που βρίσκεσαι και τι κάνεις. Αν είσαι στην Αθήνα, φερ’ ειπείν, ότι και να κάνεις… καμμένο χαρτί είσαι (πράγμα το οποίο ίσως να το γνωρίζεις, αλλά ίσως και όχι – σε μερικούς μάλιστα το λες, αλλά αυτοί δεν το πιστεύουν! Φσσστ…. Boing!). Αν είσαι στο… Guantanamo, εξαρτάται τι είσαι: Ιρακινός κρατούμενος άνευ δικαιώματος δίκης, εργαζόμενος ή… επισκέπτης. Το πρώτο είναι… κομμάτι χειρότερο από το να ‘σαι κάτοικος Αθηνών. Το δεύτερο είναι σαφώς καλύτερο από το να είσαι κάτοικος Αθηνών. Αν όμως είσαι, ας πούμε, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μπορεί να… χάνει λίγο. Το τρίτο ΔΕΝ το συζητώ! Έχετε πιει κουβανέζικο καφέ στον Guantanamo, συνοδευόμενο από τα γνωστά τοπικά προϊόντα καπνού? Άααλο πράγμα. Και δεν έχει σημασία γιατί βρίσκεστε εκεί – σημασία έχει να ξέρετε ότι… όποτε θέλετε (well… ΣΧΕΔΟΝ όποτε θέλετε!) φεύγετε… Ή, τέλος πάντων, ότι δεν είστε… «μονιμάς»! Αυτό φτάνει. Αν μάλιστα έχετε και status «επίτιμου προσκεκλημένου»…

… τι να λέμε τώρα…

Που μας φέρνει στο συμπέρασμα ότι: ασχέτως λόγων, η Αθήνα ΜΠΟΡΕΙ να είναι χειρότερη από το Guantanamo. Και, όταν λέω Guantanamo, φυσικά δεν εννοώ τον ομώνυμο κόλπο της Κούβας, αλλά το ομώνυμο… «τιμωρητικό» ίδρυμα (δεν είναι ακριβώς «σωφρονιστικό»…). Γι’ αυτό, να σταματήσουν να διαμαρτύρονται όλοι ανεξαιρέτως οι Αθηναίοι για το Guantanamo, αφού μερικοί απ’ αυτούς θα μπορούσαν να «την έχουν καλύτερα» εκεί (αλλά… όχι και πολλοί!). Και ούτε να διαμαρτύρεστε όλοι σας για μερικά πληρωμένα ταξιδάκια των εκπροσώπων της κυβέρνησης… Σκεφτείτε ότι και ο ΟΗΕ πληρώνει τα ταξίδια των «δικών» του, όταν θέλουν να πιουν κουβανέζικο καφέ με τους φίλους τους εκεί – ομολογουμένους αυτούς που διαμένουν στα πιο «χλιδάτα» δώματα του… αγενούς ιδρύματος (ε, να μην είμαστε κι αχάριστοι)…

Ασχέτως του κουβανέζικου καφέ, κι επειδή δεν μπορώ να βρω πουθενά εδώ καφέ όπως τον κάνουν στον… τόπο του (πως λέμε: καφέ από τον τόπο του κι ας είν’ και… νερωμένος), μετρώ τις μερούλες που θα με φέρουν στον ΠΙΟ αγαπημένο από τους τόπους που γνωρίζω. Εκεί που κανείς δεν θα μου κάνει καφέ (θα τσακίζομαι να τον κάνω μόνος μου, και τον δικό μου και των δικών μου και των φίλων μου)... Εκεί που κανείς δεν θα μου πληρώνει δωμάτιο ξενοδοχείου (για να μην πω ότι όλο και θα ρίχνω και κα’να μερεμέτι – ναι, σιιιγά)… Εκεί που κανείς δεν θα με στέλνει με όχημα και συνοδεία στην παραλία (θα πηγαίνω με τα πόδια, κουβαλώντας όλα τα σχετικά – και άλλα, όχι τόσο… σχετικά – μαραφέτια, προσέχοντας τα διερχόμενα οχήματα, αν και – αλήθεια είναι ότι, στην προκειμένη περίπτωση – περισσότερο από μένα θα πρέπει να προσέχουν οι οδηγοί τους αλλά… τέλος πάντων… Λεπτομέρειες!)…

Πάμ’ παρακάτω…

Μετράω, λοιπόν. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει. 24, 23, 22, 21, 20… ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΡΗΜΑΔΕΣ!!! Να δεις, όμως, τι καλά τελειώνουν όταν είμαι εκεί… Οι ρημάδες! Μέχρι να σηκωθείς, να πας στην Ξυλαγανή για μπουγάτσα και στη Μαρώνεια για καφέ, ήρθε η ώρα για μπάνιο! Μέχρι να τελειώσεις, να πας στο Βασίλη ή σε κάποιον από τους Στράτους ή στον καπετάνιο να φας, ήρθε η ώρα για siesta! Μέχρι να ξυπνήσεις και να ξαναπιείς καφέ, βαράει ο… κούκος για το απογευματινό «μπλούμ». Μέχρι να κάνεις ένα ντουζάκι και να πας για βραδυνό (σ’ έναν απ’ τους προηγούμενους), ήρθε η ώρα για μπαράκι! Μέχρι να πας στον Κούκκο να πιεις 5-6 ποτάκια…

… ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ!!! Και να που σβήνουμε κι άλλη μια γραμμή, μετρώντας αντίστροφα…

Και ερωτώ, κυρίες και κύριοι: γιατί να μην μπορούμε να τα’ χουμε όλοι, όλα? Δεν θα περνούσαμε όλοι καλύτερα? Ή είναι όπως το τσιγάρο, που για να το φχαριστηθείς με την καρδιά σου πρέπει πρώτα να πάθεις… κρίση νικοτίνης απ’ την ακαπνία? ΜΑΖΟΧΑ! Γιατί να πρέπει να είμαστε ζοχαδιασμένοι τη μισή ζωή μας, με τους άλλους μισούς και να την πληρώνουμε, τελικά, όλοι – άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο? Εγώ δεν έχω τέτοια κόμπλεξ. Ευχαριστιέμαι τα καλαμαράκια κάθε μέρα. Ευχαριστιέμαι τον Άσσο κάθε ώρα (αρκεί να μη… μείνω σ’ αυτόν!). Ευχαριστιέμαι να κάνω μπάνιο ΑΙΩΝΙΑ στην ίδια παραλία, ρε!!! ΝΑΙ!!! Ευχαριστιέμαι να είμαι με την ίδια… οικογένεια ισοβίως!!! Έχω μια πολύ ευτυχισμένη... ρουτίνα, γεμάτη ποικιλία! Αλλά, αν βγω απ’ τη ρουτίνα μου…

… ε, τότε με στέλνουν στο Guantanamo να πιω κουβανέζικο καφέ, μεταξύ ΑΛΛΩΝ. Εκμεταλλεύονται τα… νεύρα μου, όταν χάνω το μπούσουλα και την ηρεμία μου. Με προγκάνε! Και στην Αθήνα κιόλας! ΤΑΣ-ΤΑΜΑΜ!!! Είμαι μονίμως… προγκισμένος! Κι αν είναι κοντά κι ο ρημάδης ο σάκος του box, πάει καλά… Αλλά έλα που ‘ναι fixed και δεν κουβαλιέται βόλτες! Γι’ αυτό κι εδώ στα νότια χρησιμοποιώ πιο… ελαφρύ οπλισμό, για να μην κάνω κα’να «χατά», που λέγαν κι οι γιαγιάδες μας… Γιατί, άλλο να «το ρίχνεις έξω» από κέφι, κι άλλο από τσατίλα… Διαφορετικό στυλ, διαφορετικές συνέπειες…

Είναι αδικία. Να θεωρεί κάποιος ότι «ΟΛΑ» είναι το σπίτι του στην εξοχή, η ηρεμία του κι η οικογένειά του, και να μην μπορεί να τα ‘χει… Τι ζητήσαμε, ρε? Μίζα από τη Siemens? Τι να μας πει κι αυτή η έρμη… ΑΛΛΑ πράγματα θέλουμε ‘μεις…

Κι επειδή ξέρω ότι τα ίδια θέλουν και μερικοί άλλοι, γνωστοί και άγνωστοοι μη εξαιρεταίοι, κοινοποιώ την ακόλουθη προειδοποίηση: 26 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, κύριοι. «Κλείστε» για τσίπουρα και τσιπούρες! Μην πάθουμε αυτό που πάθαμε την τελευταία φορά! Όχι τίποτε άλλο, αλλά τσατίστηκα τόσο που η μάνα μου έψαχνε τον… τενεκέ της! Ε, τι να της πεις τώρα… «Αχ, βρε μάνα… Κι εγώ που νόμιζα ότι χρειαζόσουν καινούριο σουρωτήρι για τα ΜISKO!». Λέει? ΔΕΝ λέει…

Γι’ αυτό σας λέω: «Κλείστε» για να καλμάρουμε λίγο, και μετά βλέπουμε…

Άντε, μη σας πάρω για καμιά βόλτα στη μέση του Ατλαντικού!

Γιατί άλλο να τα λες μεταξύ «τύρου κι αχλάδου» κι άλλο μεταξύ «καφέ και πούρου»…