Τελείωσε κι αυτό. Έγιναν οι εκλογές. Και ο John McCain κάπως κατάφερε να χάσει το προβάδισμα που είχε (όταν ακόμη τρωγόταν ο Obama με τη Hilarious Hilary) και να «το δώσει» στους Δημοκρατικούς. Από τη μία, ο Obama επιβεβαιώνει το καθεστώς ΑΜΙΓΟΥΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ –όπως την αποκαλώ εγώ– που διέπει το σύστημα των ΗΠΑ. Επίσης, κάνει πολλούς ανθρώπους να προσδοκούν μια αλλαγή, έστω κι αν δεν ξέρουν ποια ακριβώς θα είναι. Άλλωστε, στους περισσότερους αρέσουν οι εκπλήξεις (αρκεί να αναλογιστείτε πως δέχεται κάθε άνθρωπος ένα δώρο) μέχρι αυτές να αποδειχτούν… δυσάρεστες. Προσδοκούν, πάντως – άλλωστε η ανθρώπινη φύση διακατέχεται από αισιοδοξία. Από την άλλη, υπάρχει σκεπτικισμός. Σκεπτικισμός, γιατί οι τελευταίοι πιο «αδύναμοι» Πρόεδροι των ΗΠΑ, ο Carter κι ο Clinton, «βγήκαν» από το Δημοκρατικό στρατόπεδο.
Αν και σαφώς-σαφέστατα υποστήριζα McCain, δεν έβαλα μαύρες πλερέζες για την εκλογή του Obama. Άλλωστε, ο άνθρωπος από μόνος του είναι μια συγκινητική ιστορία κι η ιστορία του ένα παράδειγμα για τον κόσμο. Όμως, ήλπιζα σε μια καλύτερη αρχή, αν και ήμουν ιδιαίτερα σκεπτικός, λόγω διαφόρων «παλαβών» που ειπώθηκαν από διάφορους στην προεκλογική εκστρατεία. Και, από τη μία, με χαρά άκουσα ότι το Economist ενέκρινε το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε ο Obama. Από την άλλη, ήρθαν μερικές αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του τύπου «Θα αποσυρθούμε από το Ιράκ και θα πάμε στο Αφγανιστάν» και «Θα κλείσουμε το Guantanamo» για να ξυπνήσουν τις αγωνίες μου για τη χώρα που (κέρδισα το δικαίωμα να) αποκαλώ δεύτερη πατρίδα μου.
Κατ’ αρχάς, εξεπλάγην. Εξεπλάγην που οι Αμερικάνοι δεν έδωσαν την πλειοψηφία στον MIA (missing in action) ήρωα πολέμου που επιβίωσε (πως διάολο τα κατάφερε?) ως POW (prisoner of war) για 5 ολόκληρα χρόνια στο Vietnam, πολεμώντας για την πατρίδα του ως εθελοντής. Τον άνθρωπο του οποίου ο γιος, επίσης ως εθελοντής, πήγε και πολεμά (ακόμη) στο Ιράκ και ο ίδιος κατάφερε να το κρατήσει μυστικό ως τους τελευταίους 3 μήνες, όταν δημοσιογράφος αποκάλυψε ότι o McCain ο νεώτερος ήταν ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ (yes, sir!) από την αρχή της σύρραξης! Kαι, όχι μόνον δεν το διατυμπάνισε, αλλά το κρατούσε και μυστικό. Ποιος? Ένας άνθρωπος που, στο κάτω-κάτω, σωστός ή εσφαλμένος, είναι υπέρμαχος της παρούσας εξωτερικής πολιτικής της χώρας του και το ‘χει τιμή του και καμάρι του. ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ!
Εξεπλάγην, επίσης, για το πώς κατάφερε ένας άνθρωπος, που η πατριωτική του δράση εκτείνεται μετά βίας έως τα όρια της πολιτικής ζωής του τόπου και μη παρέκει, να «καταφέρει» τους συμπατριώτες του (στοχεύοντας στον αδιαφιλονίκητο ρομαντισμό τους) να τον υπερψηφίσουν έναντι ενός ανθρώπου με το χαρακτήρα που περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Εξεπλάγην, λέγω, αλλά… όχι και πολύ. Άλλωστε, πρώτον, είναι γνωστό ότι η πολιτική παράταξη που υποφέρει μια οικονομική κρίση πάντα χάνει τις εκλογές (με 3 μόνον εξαιρέσεις στην ιστορία των ΗΠΑ) ενώ δεν ευθύνεται αυτή για την ύφεση. Δεύτερον, ο Obama αντιπροσωπεύει τη δύναμη της αληθινής δημοκρατίας. Άλλωστε, οι στατιστικές του Wilson για τις ΗΠΑ λένε ότι είναι η χώρα στην οποία 1 στους 10 (!!!) ανθρώπους χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων καταφέρνουν να γίνουν εκατομμυριούχοι (έναντι, πχ, 1 στους 50 στη Μ. Βρετανία που έρχεται δεύτερη - και… καταϊδρωμένη – παγκοσμίως σε παρουσία ευκαιριών σε «παιδιά-ενός-κατώτερου-Θεού»). Και τρίτον, ο Obama όχι μόνον αντιπροσώπευε την αλλαγή, αλλά – ας μη γελιόμαστε – ο άνθρωπος αποτελεί μια… κινούμενη αλλαγή από μόνος του! Δεν εξηγείται αλλιώς πως οι Αμερικάνοι, που έχουν αποδείξει ότι έχουν κρίση σαν λαός (μόνον 200 χρόνια ιστορία και ήδη 100 χρόνια μπροστά από τους καλύτερους των… αρχαιοτέρων), ξέχασαν τον άνθρωπο που μάτωσε για την Αμερική προς όφελος ενός ανθρώπου του οποίου –στην καλύτερη περίπτωση– κάποιος πρόγονος μάτωσε για την Αμερική. Μένω άναυδος… σχεδόν!
Τι να πω? Αν οι ΗΠΑ είχαν υποψήφιο έναν τρίτο Bush (αμήν και πότε!) και δεν τον ψήφιζαν τότε θα εκνευριζόμουν σε σημείο να τις… αποκηρύξω από δεύτερο σπίτι μου (σαφώς… εχέσθησαν, αλλά τέλος πάντων…). Αλλά, ούτως ή άλλως, δε γνωρίζω αν ο McCain θα είχε τον τσαμπουκά του Τεξανού, ή του πατέρα του ο οποίος, κατά την… υπεροπτική μου γνώμη (και όχι μόνον), ήταν ο καλύτερος Αμερικανός Πρόεδρος μετά τον FDR (για φάτε έναν ξύπνιο Δημοκρατικό, ρε!). Όπως ο πατέρας του πήρε από το χέρι μερικά εκατομμύρια κόσμο που έμεινε άνεργος μετά τον ψυχρό πόλεμο και τους διοχέτευσε επιτυχώς εντός διετίας σε άλλους τομείς υψηλής τεχνολογίας, πληρώνοντας το τίμημα της ύφεσης και της χαμένης επανεκλογής, έτσι κι ο γιος επετέθη μετωπικά κατά της τρομοκρατίας ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΗΤΑ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ και με το – από πάσαν άποψη – «ΘΕΪΚΟ» τελεσίγραφο «Όποιοι κι αν είστε, αν δεν είστε μαζί μας, είστε εναντίον μας!» και έφτιαξε το πακέτο των $700 δις για να ξελασπώσει την οικονομία από την κατάστασή της για την οποία ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΕ, και μάλιστα στο τέλος της θητείας του και χωρίς να περιμένει ο ίδιος τίποτε παραπάνω παρά την υστεροφημία του.
Αλλά γιατί δημιουργήθηκε αυτή η κατάσταση στις ΗΠΑ? Ο Ευρωπαίος δεν γνωρίζει ότι στις ΗΠΑ μπορείς να λάβεις στεγαστικό δάνειο «doc» και «no doc» ή αλλιώς «stated income». Το πρώτο το λαμβάνεις όπως στην Ευρώπη, με τις φορολογικές σου δηλώσεις και δεν μπορεί να ξεπερνά ένα ποσοστό του εισοδήματός σου. Το δεύτερο το ζητούν (και το λαμβάνουν) άνθρωποι που επέλεξαν να αγοράσουν μία οικία της οποίας οι δόσεις ξεπερνούν το «επιτρεπόμενο» ποσοστό του εισοδήματός τους, ή αυτοί που δεν θέλουν να «φανούν» τα εισοδήματά τους ή/και δεν τα δηλώνουν όλα. Είναι κατηγορία δανείων με υψηλότερα επιτόκια για την αντιστάθμιση του ρίσκου ότι ο πιστούχος δεν «βγαίνει» οικονομικά, αφού αυτός ΔΕΝ προσκομίζει φορολογικές δηλώσεις, αλλά απλώς ΔΗΛΩΝΕΙ ότι ετήσιο εισόδημα θέλει. Η πρώτη κατηγορία ανθρώπων που περιγράψαμε για τη δεύτερη αυτή κατηγορία δανείων, είναι αυτονόητο ότι – όταν τα επιτόκια ανέβηκαν – ευρέθησαν σε δεινή θέση. Τα δάνειά τους «έσκασαν», και κοντά σ’ αυτά επλήγησαν και τα Asset Backed Securities (ΑBS) και τα Mortgage Backed Securities (MBS), δηλαδή τα ομόλογα που η απόδοσή τους εξαρτάται (και) από την αποπληρωμή στεγαστικών δανείων. ETΣΙ ξέσπασε η κρίση στις ΗΠΑ και μεταφέρθηκε και στις Ευρωπαϊκές Τράπεζες μέσω των προϊόντων αυτών. Κατά τα άλλα, δάνεια τέτοιου ρίσκου στην Ευρώπη ΔΕΝ δίνονται! Πουθενά δεν υπάρχει… «stated income» δάνειο στην Ευρώπη!
Αλλά, αντί να φταριστούμε καμία-δύο φορές από το κρυολόγημα της Αμερικής ή να κολλήσουμε καμία πιο… ήπια μορφή της γρίπης, κοντεύουμε να πάθουμε… πνευμονία από τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ ΒΕΛΗΝΕΚΟΥΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ του κ. Trichet! O οποίος, με την πολιτική του, έφερε την Ευρωπαϊκή ανάπτυξη στον πάτο ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ (οι πληθωριστικές πιέσεις που επικαλείται ΔΕΝ αποτελούν αρκετό λόγο για να τινάξεις μια οιαδήποτε οικονομία στον αέρα) και – πλέον – ο πάτος αποτελεί παρελθόν, αφού η ευρωπαϊκή μπήκε σε αρνητικό έδαφος για πρώτη φορά. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ευρωπαϊκής κρίσης, λοιπόν, είναι εξαιτίας του ιού Trichet κι όχι του ιού της γρίπης της Αμερικανικής οικονομίας, όπως αρέσκονται να λένε μερικοί. Δεν λέω ότι δεν φταίει καθόλου – αλλά περισσότερο φταίει ο… πανικός που δημιούργησε στον Ευρωπαίο «τραπεζίτη» παρά η… αυτή-καθαυτή «μετάδοση της νόσου». Αυτά τα ολίγα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…
Επιστροφή στις ΗΠΑ τώρα. Ελπίζω ο Obama να αποδειχτεί… εξυπνότερος από όσο τον υπολογίζω. Μάλιστα, σήμερα, έδωσε ένα τέτοιο δείγμα γραφής, λέγοντας ότι θα διορίσει τον κ. John O’ Brennan στο «κεφάλι» της CIA – έναν κύριο ο οποίος γνωρίζει καλά τη δουλειά (αναστεναγμός ανακούφισης και νεύμα ικανοποίησης από τον γράφοντα)… Πάντως, ελπίζω κι ο τελευταίος να τον πείσει σύντομα να ξεχάσει τις αρλούμπες περί… εγκατάλειψης του Ιράκ στην τύχη του (ενθαρρύνοντας τον παράλληλα στις επιλογές του για το Αφγανιστάν, αλλά όχι σε βάρος των Ιρακινών επιχειρήσεων) και περί… κλεισίματος του Guantanamo (εκτός αν η ιδέα του είναι να το κλείσει... τινάζοντάς το στον αέρα μαζί μ’ όλο του το περιεχόμενο!). Ελπίζω, τέλος, λόγω του ότι ο Obama είναι ομόθρησκος των κυρίων που κάνουν… αντίπραξη στις ΗΠΑ, οι τελευταίοι να μας αφήσουν ήσυχους επιτέλους. Ε? Εκτός κι αν ο Οbama τους κάτσει στραβά, όπως τους είχε κάτσει ο… Salman Rushdie (κατά βάθος, ελπίζω να τους τη βγει από δεξιά, με 18τροχη νταλίκα και χωρίς κλάξον!!!)…
Άντε τουλάχιστον να επικρατήσει το Kadima στους αγαπημένους μου παραγείτονες, μπας και μου… χρυσωθεί το χάπι και γίνω λίγο πιο… happy! Αν και – κατά πως τα βλέπω – φαίνεται ότι σ’ αυτές τις εκλογές το Kadima-κι μου δεν έχει περισσότερες ελπίδες να νικήσει το αντίπαλο κόμμα (Likoud), απ’ όσες έχει ο ιδρυτής του, ο εκ-των-εκλεκτών-μου κ. Ariel Sharon, να νικήσει το δικό του κώμα)…
Πολύ μαυρίλα έπεσε ξαφνικά, άλληγορικά ΚΑΙ… κυριολεκτικά! Εμείς, τουλάχιστον, θα… πρασινίσουμε επιτέλους? Και πότε???
Αμήν…
… και πότε!!!
Αν και σαφώς-σαφέστατα υποστήριζα McCain, δεν έβαλα μαύρες πλερέζες για την εκλογή του Obama. Άλλωστε, ο άνθρωπος από μόνος του είναι μια συγκινητική ιστορία κι η ιστορία του ένα παράδειγμα για τον κόσμο. Όμως, ήλπιζα σε μια καλύτερη αρχή, αν και ήμουν ιδιαίτερα σκεπτικός, λόγω διαφόρων «παλαβών» που ειπώθηκαν από διάφορους στην προεκλογική εκστρατεία. Και, από τη μία, με χαρά άκουσα ότι το Economist ενέκρινε το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε ο Obama. Από την άλλη, ήρθαν μερικές αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του τύπου «Θα αποσυρθούμε από το Ιράκ και θα πάμε στο Αφγανιστάν» και «Θα κλείσουμε το Guantanamo» για να ξυπνήσουν τις αγωνίες μου για τη χώρα που (κέρδισα το δικαίωμα να) αποκαλώ δεύτερη πατρίδα μου.
Κατ’ αρχάς, εξεπλάγην. Εξεπλάγην που οι Αμερικάνοι δεν έδωσαν την πλειοψηφία στον MIA (missing in action) ήρωα πολέμου που επιβίωσε (πως διάολο τα κατάφερε?) ως POW (prisoner of war) για 5 ολόκληρα χρόνια στο Vietnam, πολεμώντας για την πατρίδα του ως εθελοντής. Τον άνθρωπο του οποίου ο γιος, επίσης ως εθελοντής, πήγε και πολεμά (ακόμη) στο Ιράκ και ο ίδιος κατάφερε να το κρατήσει μυστικό ως τους τελευταίους 3 μήνες, όταν δημοσιογράφος αποκάλυψε ότι o McCain ο νεώτερος ήταν ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ (yes, sir!) από την αρχή της σύρραξης! Kαι, όχι μόνον δεν το διατυμπάνισε, αλλά το κρατούσε και μυστικό. Ποιος? Ένας άνθρωπος που, στο κάτω-κάτω, σωστός ή εσφαλμένος, είναι υπέρμαχος της παρούσας εξωτερικής πολιτικής της χώρας του και το ‘χει τιμή του και καμάρι του. ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ!
Εξεπλάγην, επίσης, για το πώς κατάφερε ένας άνθρωπος, που η πατριωτική του δράση εκτείνεται μετά βίας έως τα όρια της πολιτικής ζωής του τόπου και μη παρέκει, να «καταφέρει» τους συμπατριώτες του (στοχεύοντας στον αδιαφιλονίκητο ρομαντισμό τους) να τον υπερψηφίσουν έναντι ενός ανθρώπου με το χαρακτήρα που περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Εξεπλάγην, λέγω, αλλά… όχι και πολύ. Άλλωστε, πρώτον, είναι γνωστό ότι η πολιτική παράταξη που υποφέρει μια οικονομική κρίση πάντα χάνει τις εκλογές (με 3 μόνον εξαιρέσεις στην ιστορία των ΗΠΑ) ενώ δεν ευθύνεται αυτή για την ύφεση. Δεύτερον, ο Obama αντιπροσωπεύει τη δύναμη της αληθινής δημοκρατίας. Άλλωστε, οι στατιστικές του Wilson για τις ΗΠΑ λένε ότι είναι η χώρα στην οποία 1 στους 10 (!!!) ανθρώπους χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων καταφέρνουν να γίνουν εκατομμυριούχοι (έναντι, πχ, 1 στους 50 στη Μ. Βρετανία που έρχεται δεύτερη - και… καταϊδρωμένη – παγκοσμίως σε παρουσία ευκαιριών σε «παιδιά-ενός-κατώτερου-Θεού»). Και τρίτον, ο Obama όχι μόνον αντιπροσώπευε την αλλαγή, αλλά – ας μη γελιόμαστε – ο άνθρωπος αποτελεί μια… κινούμενη αλλαγή από μόνος του! Δεν εξηγείται αλλιώς πως οι Αμερικάνοι, που έχουν αποδείξει ότι έχουν κρίση σαν λαός (μόνον 200 χρόνια ιστορία και ήδη 100 χρόνια μπροστά από τους καλύτερους των… αρχαιοτέρων), ξέχασαν τον άνθρωπο που μάτωσε για την Αμερική προς όφελος ενός ανθρώπου του οποίου –στην καλύτερη περίπτωση– κάποιος πρόγονος μάτωσε για την Αμερική. Μένω άναυδος… σχεδόν!
Τι να πω? Αν οι ΗΠΑ είχαν υποψήφιο έναν τρίτο Bush (αμήν και πότε!) και δεν τον ψήφιζαν τότε θα εκνευριζόμουν σε σημείο να τις… αποκηρύξω από δεύτερο σπίτι μου (σαφώς… εχέσθησαν, αλλά τέλος πάντων…). Αλλά, ούτως ή άλλως, δε γνωρίζω αν ο McCain θα είχε τον τσαμπουκά του Τεξανού, ή του πατέρα του ο οποίος, κατά την… υπεροπτική μου γνώμη (και όχι μόνον), ήταν ο καλύτερος Αμερικανός Πρόεδρος μετά τον FDR (για φάτε έναν ξύπνιο Δημοκρατικό, ρε!). Όπως ο πατέρας του πήρε από το χέρι μερικά εκατομμύρια κόσμο που έμεινε άνεργος μετά τον ψυχρό πόλεμο και τους διοχέτευσε επιτυχώς εντός διετίας σε άλλους τομείς υψηλής τεχνολογίας, πληρώνοντας το τίμημα της ύφεσης και της χαμένης επανεκλογής, έτσι κι ο γιος επετέθη μετωπικά κατά της τρομοκρατίας ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΗΤΑ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ και με το – από πάσαν άποψη – «ΘΕΪΚΟ» τελεσίγραφο «Όποιοι κι αν είστε, αν δεν είστε μαζί μας, είστε εναντίον μας!» και έφτιαξε το πακέτο των $700 δις για να ξελασπώσει την οικονομία από την κατάστασή της για την οποία ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΕ, και μάλιστα στο τέλος της θητείας του και χωρίς να περιμένει ο ίδιος τίποτε παραπάνω παρά την υστεροφημία του.
Αλλά γιατί δημιουργήθηκε αυτή η κατάσταση στις ΗΠΑ? Ο Ευρωπαίος δεν γνωρίζει ότι στις ΗΠΑ μπορείς να λάβεις στεγαστικό δάνειο «doc» και «no doc» ή αλλιώς «stated income». Το πρώτο το λαμβάνεις όπως στην Ευρώπη, με τις φορολογικές σου δηλώσεις και δεν μπορεί να ξεπερνά ένα ποσοστό του εισοδήματός σου. Το δεύτερο το ζητούν (και το λαμβάνουν) άνθρωποι που επέλεξαν να αγοράσουν μία οικία της οποίας οι δόσεις ξεπερνούν το «επιτρεπόμενο» ποσοστό του εισοδήματός τους, ή αυτοί που δεν θέλουν να «φανούν» τα εισοδήματά τους ή/και δεν τα δηλώνουν όλα. Είναι κατηγορία δανείων με υψηλότερα επιτόκια για την αντιστάθμιση του ρίσκου ότι ο πιστούχος δεν «βγαίνει» οικονομικά, αφού αυτός ΔΕΝ προσκομίζει φορολογικές δηλώσεις, αλλά απλώς ΔΗΛΩΝΕΙ ότι ετήσιο εισόδημα θέλει. Η πρώτη κατηγορία ανθρώπων που περιγράψαμε για τη δεύτερη αυτή κατηγορία δανείων, είναι αυτονόητο ότι – όταν τα επιτόκια ανέβηκαν – ευρέθησαν σε δεινή θέση. Τα δάνειά τους «έσκασαν», και κοντά σ’ αυτά επλήγησαν και τα Asset Backed Securities (ΑBS) και τα Mortgage Backed Securities (MBS), δηλαδή τα ομόλογα που η απόδοσή τους εξαρτάται (και) από την αποπληρωμή στεγαστικών δανείων. ETΣΙ ξέσπασε η κρίση στις ΗΠΑ και μεταφέρθηκε και στις Ευρωπαϊκές Τράπεζες μέσω των προϊόντων αυτών. Κατά τα άλλα, δάνεια τέτοιου ρίσκου στην Ευρώπη ΔΕΝ δίνονται! Πουθενά δεν υπάρχει… «stated income» δάνειο στην Ευρώπη!
Αλλά, αντί να φταριστούμε καμία-δύο φορές από το κρυολόγημα της Αμερικής ή να κολλήσουμε καμία πιο… ήπια μορφή της γρίπης, κοντεύουμε να πάθουμε… πνευμονία από τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ ΒΕΛΗΝΕΚΟΥΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ του κ. Trichet! O οποίος, με την πολιτική του, έφερε την Ευρωπαϊκή ανάπτυξη στον πάτο ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ (οι πληθωριστικές πιέσεις που επικαλείται ΔΕΝ αποτελούν αρκετό λόγο για να τινάξεις μια οιαδήποτε οικονομία στον αέρα) και – πλέον – ο πάτος αποτελεί παρελθόν, αφού η ευρωπαϊκή μπήκε σε αρνητικό έδαφος για πρώτη φορά. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ευρωπαϊκής κρίσης, λοιπόν, είναι εξαιτίας του ιού Trichet κι όχι του ιού της γρίπης της Αμερικανικής οικονομίας, όπως αρέσκονται να λένε μερικοί. Δεν λέω ότι δεν φταίει καθόλου – αλλά περισσότερο φταίει ο… πανικός που δημιούργησε στον Ευρωπαίο «τραπεζίτη» παρά η… αυτή-καθαυτή «μετάδοση της νόσου». Αυτά τα ολίγα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…
Επιστροφή στις ΗΠΑ τώρα. Ελπίζω ο Obama να αποδειχτεί… εξυπνότερος από όσο τον υπολογίζω. Μάλιστα, σήμερα, έδωσε ένα τέτοιο δείγμα γραφής, λέγοντας ότι θα διορίσει τον κ. John O’ Brennan στο «κεφάλι» της CIA – έναν κύριο ο οποίος γνωρίζει καλά τη δουλειά (αναστεναγμός ανακούφισης και νεύμα ικανοποίησης από τον γράφοντα)… Πάντως, ελπίζω κι ο τελευταίος να τον πείσει σύντομα να ξεχάσει τις αρλούμπες περί… εγκατάλειψης του Ιράκ στην τύχη του (ενθαρρύνοντας τον παράλληλα στις επιλογές του για το Αφγανιστάν, αλλά όχι σε βάρος των Ιρακινών επιχειρήσεων) και περί… κλεισίματος του Guantanamo (εκτός αν η ιδέα του είναι να το κλείσει... τινάζοντάς το στον αέρα μαζί μ’ όλο του το περιεχόμενο!). Ελπίζω, τέλος, λόγω του ότι ο Obama είναι ομόθρησκος των κυρίων που κάνουν… αντίπραξη στις ΗΠΑ, οι τελευταίοι να μας αφήσουν ήσυχους επιτέλους. Ε? Εκτός κι αν ο Οbama τους κάτσει στραβά, όπως τους είχε κάτσει ο… Salman Rushdie (κατά βάθος, ελπίζω να τους τη βγει από δεξιά, με 18τροχη νταλίκα και χωρίς κλάξον!!!)…
Άντε τουλάχιστον να επικρατήσει το Kadima στους αγαπημένους μου παραγείτονες, μπας και μου… χρυσωθεί το χάπι και γίνω λίγο πιο… happy! Αν και – κατά πως τα βλέπω – φαίνεται ότι σ’ αυτές τις εκλογές το Kadima-κι μου δεν έχει περισσότερες ελπίδες να νικήσει το αντίπαλο κόμμα (Likoud), απ’ όσες έχει ο ιδρυτής του, ο εκ-των-εκλεκτών-μου κ. Ariel Sharon, να νικήσει το δικό του κώμα)…
Πολύ μαυρίλα έπεσε ξαφνικά, άλληγορικά ΚΑΙ… κυριολεκτικά! Εμείς, τουλάχιστον, θα… πρασινίσουμε επιτέλους? Και πότε???
Αμήν…
… και πότε!!!
0 Τα σχόλια σας εδώ!:
Δημοσίευση σχολίου