ΕΜΦΡΑΓΜΑ!

Περίμενα πως και πώς να δω τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών μεταξύ της United και της Barca. Δεν μου ‘κατσε ακόμη. Αλλά…

… δεν βαριέσαι!!! Γιατί αυτό που είδαμε εχθές, ήταν πραγματικά Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ CHAMPIONS LEAGUE ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΠΟΤΕ. Και χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί ξέρω ότι, αυτοί που βλέπουν τη διοργάνωση όσα χρόνια τη βλέπω κι εγώ, ΔΕΝ έχουν ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Και μη μου πει κανείς για τη Real του DiStefano, για τη Benfica του Eusebio ή για τη United του Βest… Έχω τον «αριθμό» τους! Τα ‘χω δει ΟΛΑ!! ΚΑΝΕΝΑ δεν ήταν σαν το χθεσινό!!!

Η United μπήκε στην αρχή για να παίξει με την Chelsea και έπαιζε… μόνη της! Δύο καλές ευκαιρίες με το ξεκίνημα στην περιοχή, τη στιγμή που το κοντινότερο που έφτασε η Chelsea στην περιοχή της United ήταν με τον Malouda κοντά στη γραμμή του πλαγίου και πριν του πάρουν τη μπάλα – κατ’ επανάληψη – ο Brown ή o Hargreaves, έδειχνε ότι το απόγευμα θα ήταν πιο… εύκολο απ’ ότι φανταζόμασταν. Και μετά, ήρθε το goal του Ronaldo, που μου θύμισε αυτό του Keane μέσα στο San Siro, το 1999.

Κι ενώ περιμέναμε ότι η Chelsea θα αρχίσει τα παιχνιδάκια μαζί μας, πάλι… μόνοι μας παίζαμε… Το «πουλί» μας! Γιατί ενώ ο Tevez έπρεπε να το είχε «χώσει» και, αφού δεν το «έχωσε» αυτός, θα ‘πρεπε να το ‘χε κάνει ο Carrick (Aχ, Paul! Που διάολο τριγύρναγες εκείνη την ώρα???), ο Čech έδειξε τα… ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ του προσόντα!!! Kαι μετά πάλι, όταν ο Tevez βρέθηκε μπροστά στην πορεία της μπάλας από την πάσα του Rooney και προσπάθησε για την προβολή, γλίστρησε λίγο πριν… της ώρας του, σ’ ένα γήπεδο που ήταν λίαν κι επιεικώς απαράδεκτο και που κόντεψε να… βγάλει knock-out από μόνο του τους Ferdinand και Lampard, με τις κράμπες που τους προκάλεσαν τα… βουνά και τα λαγκάδια του! Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι το πρωί, που το χορτάρι… αλλάχτηκε όλο (!!!), αυτό το γήπεδο ήταν… χειρότερο! Μα καλά… Πως ήταν πριν???

Πφφφ… «Ρωσικό ποδόσφαιρο», σου λένε μετά…

Εκεί, λοιπόν, που το score έπρεπε να είναι (το λιγότερο) 3-0 κι εμείς… να ‘χαμε πάει για ύπνο, να ‘σου που τραβάει μια… τεθλασμένη στραβοκλωτσιά ο Essien και βαράει το Ferdinand στην πλάτη! Η πλάτη του Ferdinand πετάει το «μήλο» μπροστά στον Lampard που την «τζαρτζάρει» στο πλεκτό κουτσά-στραβά και, ξέροντας ότι οι συμπαίκτες του δεν τον βοήθησαν καθόλου, σηκώνει τα χέρια κι απευθύνει τις δεήσεις στη μαμά του που πέθανε πρόσφατα, στο Θεό για να την προσέχει, στο Θεό ξανά γιατί έδωσε στο Ferdinand τόσο… ωραία πλάτη και – τέλος – στην ίδια την πλάτη του Ferdinand που, πλέον, την είχε ήδη θεωρήσει… «αυτόνομη θεότητα».

Και πάμε στο ημίχρονο με 3-0… εχμ… 1-1…

1-1?

ΕΝΑ – ΕΝΑ???

ΕΝΑ – ΕΝΑ???

!!!

Στο δεύτερο ημίχρονο, οι «έμπειροι» ποδοσφαιρόφιλοι περίμεναν ότι η Chelsea θα είχε τα 25’ της πρόσκαιρης φήμης της. Και ΤΑ ΕΙΧΕ, ΛΕΕΙ…

Μέχρι και… δοκάρι είχε, με τον Drogba. Αν κι εγώ είχα αρχίσει να… φοβάμαι το διαιτητή γιατί, σε μια διεκδίκηση της μπάλας από τον Čech, ο «πορτοκαλάτος» έπεσε σαν… ουρανός στο κεφάλι του Μοναρχίξ… εχμμμ… ενός παίκτη της United (σχωράτε με! – που να δω ποιος ήταν, μες στο μπάχαλο?), ο οποίος ίσως να σκόραρε από corner (αν δεν είχε να… κουβαλάει και τον Čech στην πλάτη), αλλά ο διαιτητής έδειξε… επιθετικό fault, προφανώς επειδή είδε πεσμένο τον τερματοφύλακα, ο οποίος ήταν όσο μεγαλόσωμος έπρεπε ώστε να… κρύβει τον παίκτη της United που… ήταν από κάτω!!!

Τέεελος πάντων…

Η United βαρέθηκε τα «νταχτιρντί» της Chelsea, και βάλθηκε να παίζει πάλι μόνη της, το… «πουλί» της, αφού δεν μπορούσε να σκοράρει. Ε, ρε, τι πάθαμε…

Στη παράταση, ο Lampard πήρε μια από αυτές τις… σιγανοπαπαδομπαλιές που βγάζει συχνά ο Ballack (που φαίνεται ότι θυμάται ακόμα τη… μπάλα!) και τράβηξε άλλο ένα shoot στο δοκάρι! ΗΡΘΕ ΚΙ ΕΚΑΤΣΕ!!! Εκεί, λέω: «Πάει! Το πήραμε!!!». Γιατί κι η Bayern είχε δυο δοκάρια στο Camp Nou το 1999, όταν… νόμισε ότι θα μας το ‘παιρνε αυτή… (Προφανώς δεν είχε… δει το παιχνίδι στο San Siro γιατί, αν το ‘χε δει, δεν θα νόμιζε τίποτις…).

Anyway…

Περίμενα, λοιπόν, ότι θα το παίρναμε πριν τελειώσει ο χρόνος. Κι εκεί που περίμενα, να ‘σου και βγάζει ο Evra την «πάσα των θεών» στο Giggs, για τον οποίο είχα προβλέψει να σκοράρει για να «καπελώσει» όμορφα το record των συμμετοχών του. Αλλά… ΠΑΛΙ δεν μου ‘κατσε: εκεί που η μπαλίτσα πήγαινε τη βόλτα της στο πλεκτό, να ‘σου η κεφάλα του Terry (ποιανού άλλου?) μπροστά στη μάπα τηηηης!!! Φτου σου! Αν ήταν εκεί ο Paul να τραβήξει το shoot, θα ήταν αλλιώς. Αλλά, εγώ ο βρωμόστομος, μόλις είδα τον Giggs να ζεσταίνεται είχα προβλέψει ότι θα βγει ο Scholes. O οποίος, εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι, είχε ζαλιστεί από τα καρφιά του Makelele που του είχαν μπει στη μύτη, στο πρώτο ημίχρονο ακόμα…

Κι έτσι, ΠΑΛΙ δεν τέλειωσε το match στην παράταση. Και πήγαμε στα penalties…

Πριν συνεχίσω, θα πω ότι ΠΡΟΤΙΜΩ ΕΠΑΝΑΠΗΠΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΡΑ ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΩΝ PENALTIES. Όποιος έχει επινοήσει αυτήν τη διαδικασία θα πρέπει να είναι Ο ΠΙΟ ΒΛΑΚΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, και όχι μόνο! Γιατί, στα penalties, ενδέχεται – και πολλές φορές συνέβη – να χάσει η καλύτερη ομάδα, η ο καλύτερος τερματοφύλακας, ή ο καλύτερος παίκτης. Παραδείγματα? Άπειρα…

Ποιος θα ξεχάσει τον προπέρσινο τελικό του FA Cup, μεταξύ United-Arsenal, που σε 120 λεπτά η Arsenal δεν είχε μπορέσει να… περάσει τη γραμμή του κέντρου? Και ο φαρδύς της κ@λος είχε… καλύψει όλη την εστία της, με αποτέλεσμα να σταματά πάνω του ότι της πετούσε η United? Και μετά η United το ‘χασε στα penalties και δεν μπορούσε να το πιστέψει – κι ακόμη περισσότερο, Η ARSENAL ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙ!!!

Ποιος θυμάται τον «ιταλικό τελικό» CL στο Old Trafford, όταν ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας – ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ!!! – στον κόσμο, ο Gigi Buffon, έφαγε περισσότερα στα penalties από τον… Dida (!!!), έναν άνθρωπο που ποτέ δεν έπρεπε να τον βάλουν – εκ πρώτης! – κάτω από… δοκάρια, αφού… δεν ξέρει πώς να πιάνει μια μπάλα (και σας το λέει αυτό ένας… τερματοφύλακας)???

Ποιος θυμάται τον… χθεσινό τελικό, όπου ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ για την κάθε ομάδα (όχι μόνον για χθες αλλά… για όλον το χρόνο!), ο Ronaldo και ο Terry, ήταν οι δύο που έχασαν τα penalties???

ΕΛΕΟΣ ΔΗΛΑΔΗ! Ποιος… γαλάζιος μεταξοβράκης έχει επινοήσει αυτό το… «καρικατούργημα»??? NA ΞΑΝΑΓΙΝΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΟΣ, ΡΕΕΕΕ…

Εεεϊϊϊϊϊ… Platiniiiii… Ακούς, μωρ’ μμμπαγλαμά???

Και η United πήρε στα penalties τον τελικό που άξιζε να πάρει στο… 1ο ημίχρονο! Και ο «ειλικρινά-δικός-σας» (η αφεντομουτσουνάρα μου) ήταν στο… πάτωμα διπλωμένος στα δεν-ξέρω-πόσα για… δεν-ξέρω-πόσα λεπτά, προσπαθώντας να συνέλθει… Όπως «Ronaldo»! Όπως… «ΕΜΦΡΑΓΜΑ»!!!

Kαι το συναίσθημα ήταν «γλυκόπικρο». Γιατί κι εγώ έπαιξα ποδόσφαιρο. ΠΟΛΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ! Και «χέστηκα» στα βρακιά μου για το κύπελο… Και χάρηκα για το Ronaldo… Και πόνεσα για τον Terry… Και πόνεσα για τον Grant… Και θα προτιμούσα, όπως κι αυτοί άλλωστε, να το είχαμε πάρει με «γερό» score στον κανονικό αγώνα, όπως και θα ‘πρεπε… Και για μας θα ήταν καλύτερα ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ!!! Πιστέψτε με!

Και η Chelsea… σχεδόν «συγχωρείται», αν νοιώσει ότι το αποτέλεσμα την αδικεί, ενώ ΔΕΝ είναι έτσι – δικαίως και θα ‘πρεπε να χάσει και, μάλιστα, με διαφορά στο score και στην κανονική διάρκεια του πρώτου ενενηντάλεπτου!

Αλλά τι να πεις? Αυτά έχουν τα penalties…

Κι εγώ προβλέπω κάτι για την Chelsea: ΔΕΝ θα τα καταφέρει στο μέλλον, όπως τα είχε καταφέρει η Bayern, δυο χρόνια μετά το 1999. ΟΧΙ! Έχει μεν ΜΕΓΑΛΟΥΣ παίκτες, αλλά… έχει ΜΕΓΑΛΟΥΣ παίκτες. Καλή μπάλα παίζουν, αλλά για πόσο ακόμα? Και τι φυσική κατάσταση θα έχει η ομάδα, αν δεν ανανεωθεί?

ΟΟΟΧΙ… Εγώ πιστεύω ότι η σημερινή Chelsea ΔΕΝ είναι τόσο αξιόπιστη όσο εκείνη του Viali, του Zola, του Flo και του Gudjonsson. Εκείνη που, αν η UEFA δεν ήταν τόσο μεγάλη… ΠΑΡΑΓΚΑ, θα είχε πάει στα ημιτελικά του CL αντί της Barca το 2000 (αν θυμάμαι καλά τη χρονιά). Η σημερινή Chelsea είναι διάττων αστέρας. Όπως η Valencia. Που πήγε τελικό δυο φορές και έφυγε... από τον τελικό δυο φορές. «Σκέτο»! Χωρίς τίποτα…

Η United έχει μια πολύ νεαρή ομάδα και θα ξαναφτάσει στον τελικό και θα τον ξαναπάρει. Γιατί, τα άβγαλτα παιδάκια του σήμερα, ποιος θα τα «πιάνει» αύριο, όταν δεν μπορεί να τα «πιάσει»… σήμερα, τη μόνη μέρα που – θεωρητικά, τουλάχιστον – θα μπορούσαν να «πιαστούν»?

Να σας δώσω τώρα κι απάντηση ή… μήπως… να τη δίνατε εσείς, καλύτερα???

Ξέρω ότι είναι πάντα ανησυχητικό το φαινόμενο της απαξίωσης, δηλαδή η τάση που έχει μία ομάδα, που παίρνει μια μεγάλη διοργάνωση, να... παίρνει και τον αμανέ… ψηλά! Έτσι την πάτησε κι η United του 1999, που για μένα ήταν η καλύτερη και – προπαντός – ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ! Άπιαστη σαν άνεμος, όπως τη χαρακτήρισαν τότε οι Ιταλοί, που λέγανε ότι «φοβόμαστε να τους παίξουμε, γιατί είναι τόσο γρήγοροι που… ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!» (Conti, o αρχηγός της «μεγάλης» Juve, που σκόραρε στο 1-1 του Οld Trafford). Έτσι έφυγε και το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟ ΣΤΗΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, οι Cole και Yorke, που έκτοτε… καβαλούσαν τα καλάμια τη μέρα και τα… bars τη νύχτα.

Αλλά…

Αυτή η ομάδα αποτελείται από πιτσιρικάδες, οι οποίοι είναι πολύ διψασμένοι και βρίσκονται ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ της καριέρας τους, αντίθετα με τα παλικάρια του 1999, που βρίσκονταν ΣΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟ της καριέρας τους – στην ακμή τους. Οπότε, πιστεύω ότι, αυτή η ομάδα ΔΕΝ θα «ξιπαστεί». Και θα συνεχίσει να παίρνει τρόπαια.

Όμως…

… τη συνέχεια θα τη δούμε επί της οθόνης…