Ομολογουμένως, δεν το περίμενα καθόλου να καταφέρει η Chelsea να «περάσει» τη Liverpool. Πολλές είναι οι αιτίες που – κατά τη γνώμη μου – ανέτρεψαν το ρου της ιστορίας σ’ αυτό το κεφάλαιο και την… ξανάγραψαν διαφορετικά:
Επειδή η Liverpool κάθε-άλλο-παρά η αγαπημένη μου ομάδα είναι, δεν την παρακολουθώ Σάββατο-κατόπιν-Σαββάτου, δεν τη έχω ξαναδεί να είναι τόσο ένα-με-το-έδαφος για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Ποτέ!
Ο Rafael Benitez έκανε ότι δηλώσεις ήταν δυνατόν ολόκληρη την εβδομάδα για να «ξυπνήσει» τον καλού-καιρού-εδώ-και-καιρό κοιμώμενο Didi Drogba και να τον τσαντίσει σε σημείο που αυτός, τελικά, να θέλει να παίξει για τη φανέλα για πρώτη φορά μετά την αποχώρηση του Jose Mou(t)rinio!
Η κατάσταση στην Chelsea ήταν πολύ φορτισμένη συναισθηματικά, αφού ο Lampard επέστρεφε για πρώτη φορά σε αγώνα μετά το θάνατο της μητέρας του και επειδή ο Grant… γιόρταζε την επέτειο του ολοκαυτώματος, κατά το οποίο ο πατέρας κι ο παππούς του εθήτευσαν στο Auschwitz και ο πρώτος έθαψε τον δεύτερο σκάβοντας με τα ίδια του τα χέρια!
Θα με ρωτήσετε: καλά, εσύ δεν περίμενες ότι η διαιτησία, ελέω συνδυασμού Abramovich-Μόσχας, μπορούσε να αποκλείσει τη Liverpool?
Aπάντηση: ναι, το περίμενα και το έγραψα! Μόνον που η διαιτησία σε αυτό το παιχνίδι δεν ήταν εξόφθαλμα και απροκάλυπτα κακή (σωστά ακύρωσαν ως οffside το goal της Chelsea, αν και δεν έδωσαν penalty στη Liverpool, που θα την έστελνε μάλλον στον τελικό – αλλά το penalty αυτό δεν ήταν τόσο καταφανές όσο το penalty που κέρδισε η Chelsea, ούτε τόσο καταφανές όπως κάποιο άλλο, που έκανε ο Kuyt της Liverpool σε άλλο παιχνίδι, αν θυμάστε), όπως την περίμενα. Ίσως να ήμουν περισσότερο τσαντισμένος αν περίμενα σφάξιμο με νυστέρι αντί για γιαταγάνι, αλλά – τέλος πάντων – δεν έμεινα (κακώς ίσως) με πολλά παράπονα από αυτόν το τομέα.
Για 3 πράγματα χάρηκα που ήμουν λάθος:
1. Η μισητή αντίπαλος είναι παρελθόν.
2. Θεωρώ ευκολότερη αντίπαλο την Chelsea (ακόμα!) σ’ έναν τελικό.
3. ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ AVRAM GRANT, γιατί το άξιζε, παρόλο το «ξύλο» που έτρωγε μετά την αποχώρηση του «εκλεκτού» (της μπουγάτσας)!
Μέχρι εδώ, όμως, για το νούμερο 3. Από ‘δώ και πέρα, Avram, θα σου τα «χαλάσω». Θα χάσεις στη Μόσχα! Αυτή είναι η χρονιά μας ξανά και δεν θα ‘χεις τόση τύχη. Ευχαριστήσου που κατάφερες αυτό που δεν κατάφερε κανείς: να στείλεις την Chelsea σ’ έναν τελικό CL!
Kαι του χρόνου…
Επειδή η Liverpool κάθε-άλλο-παρά η αγαπημένη μου ομάδα είναι, δεν την παρακολουθώ Σάββατο-κατόπιν-Σαββάτου, δεν τη έχω ξαναδεί να είναι τόσο ένα-με-το-έδαφος για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Ποτέ!
Ο Rafael Benitez έκανε ότι δηλώσεις ήταν δυνατόν ολόκληρη την εβδομάδα για να «ξυπνήσει» τον καλού-καιρού-εδώ-και-καιρό κοιμώμενο Didi Drogba και να τον τσαντίσει σε σημείο που αυτός, τελικά, να θέλει να παίξει για τη φανέλα για πρώτη φορά μετά την αποχώρηση του Jose Mou(t)rinio!
Η κατάσταση στην Chelsea ήταν πολύ φορτισμένη συναισθηματικά, αφού ο Lampard επέστρεφε για πρώτη φορά σε αγώνα μετά το θάνατο της μητέρας του και επειδή ο Grant… γιόρταζε την επέτειο του ολοκαυτώματος, κατά το οποίο ο πατέρας κι ο παππούς του εθήτευσαν στο Auschwitz και ο πρώτος έθαψε τον δεύτερο σκάβοντας με τα ίδια του τα χέρια!
Θα με ρωτήσετε: καλά, εσύ δεν περίμενες ότι η διαιτησία, ελέω συνδυασμού Abramovich-Μόσχας, μπορούσε να αποκλείσει τη Liverpool?
Aπάντηση: ναι, το περίμενα και το έγραψα! Μόνον που η διαιτησία σε αυτό το παιχνίδι δεν ήταν εξόφθαλμα και απροκάλυπτα κακή (σωστά ακύρωσαν ως οffside το goal της Chelsea, αν και δεν έδωσαν penalty στη Liverpool, που θα την έστελνε μάλλον στον τελικό – αλλά το penalty αυτό δεν ήταν τόσο καταφανές όσο το penalty που κέρδισε η Chelsea, ούτε τόσο καταφανές όπως κάποιο άλλο, που έκανε ο Kuyt της Liverpool σε άλλο παιχνίδι, αν θυμάστε), όπως την περίμενα. Ίσως να ήμουν περισσότερο τσαντισμένος αν περίμενα σφάξιμο με νυστέρι αντί για γιαταγάνι, αλλά – τέλος πάντων – δεν έμεινα (κακώς ίσως) με πολλά παράπονα από αυτόν το τομέα.
Για 3 πράγματα χάρηκα που ήμουν λάθος:
1. Η μισητή αντίπαλος είναι παρελθόν.
2. Θεωρώ ευκολότερη αντίπαλο την Chelsea (ακόμα!) σ’ έναν τελικό.
3. ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ AVRAM GRANT, γιατί το άξιζε, παρόλο το «ξύλο» που έτρωγε μετά την αποχώρηση του «εκλεκτού» (της μπουγάτσας)!
Μέχρι εδώ, όμως, για το νούμερο 3. Από ‘δώ και πέρα, Avram, θα σου τα «χαλάσω». Θα χάσεις στη Μόσχα! Αυτή είναι η χρονιά μας ξανά και δεν θα ‘χεις τόση τύχη. Ευχαριστήσου που κατάφερες αυτό που δεν κατάφερε κανείς: να στείλεις την Chelsea σ’ έναν τελικό CL!
Kαι του χρόνου…
0 Τα σχόλια σας εδώ!:
Δημοσίευση σχολίου