Μόλις έφτασε η επιδότηση

Εδώ και 2 χρόνια που είναι η κόρη μου φοιτήτρια στην Κομοτηνή δεν κατάφερα να έρθω να τη δω, να την απολαύσω, την πόλη αυτή, με την ησυχία μου. Λίγο η δουλειές, οι υποχρεώσεις, λίγο η κρίση τώρα τελευταία, δεν στάθηκε δυνατό να έρθω και να μείνω στην όμορφη Κομοτηνή.
Οι εντυπώσεις τόσο του παιδιού όσο και της συζύγου μου, οι καλύτερες. Άριστες.

Έχουν αγκαλιάσει όλοι οι κάτοικοι αυτής της πόλης το δικό μου, το ξένο παιδί σαν να ήταν δικό τους γέννημα και θρέμμα. Η δε σύζυγος όσες φορές έχει έρθει, συνήθως σε εξεταστικές, για να καθαρίσει, να μαγειρέψει έχει μείνει και αυτή με τις ομορφότερες εμπειρίες.
Στα μέσα του Γενάρη λοιπόν, φαγώθηκαν μάνα και κόρη, θα πάμε όλοι μαζί στην Κομοτηνή. Θα πάμε το παιδί, μου λέει η γυναίκα μου, θα μείνουμε και δυό μέρες και μετά γυρνάμε. Να μην τρέχω και εγώ μόνη μου σε τρένα και λεωφορεία με βαλίτσες και με το άγχος. Το παιδί ενθουσιασμένο φώναζε από ικανοποίηση και σιγουριά.

Αυτήν την οικογενειακή γαλήνη που όλοι μας έχουμε συναντήσει στα μάτια των παιδιών μας.

Στα τέλη του Ιανουαρίου λοιπόν βγήκε το πρόγραμμα. Στις 2 Φεβρουαρίου 2009, ημέρα Δευτέρα, θα ταξιδεύαμε πρωί – πρωί για Κομοτηνή. Στις 6 του μηνός έγραφε η μικρή μάθημα στη σχολή και έπρεπε να είμαστε εδώ από την Δευτέρα.
Μπαίνοντας από την Εγνατία οδό στην πρώτη είσοδο της πόλης της Κομοτηνής ερχόμενος από Θεσσαλονίκη, κοντοσταθήκαμε στο φανάρι. Δεξιά μας ένα κέντρο διασκέδασης όπως με ενημέρωσαν οι γυναίκες μου και δεξιά τα τούβλα. Μετά το σχετικό αστείο : Πατέρα εδώ είναι το Πανεπιστήμιο, εννοώντας την εταιρεία του Κοθάλη που παράγει τούβλα, ηρεμήσαμε και ρώτησα απλοϊκά. Κλειστό είναι αυτό το εργοστάσιο παιδί μου ;
Δεν γνωρίζω πατέρα, αλλά δεν πιστεύω, γιατί ξέρω καλά πως κάνει εξαγωγές σε Βουλγαρία, Ρουμανία, έχει μεγάλο πελατολόγιο στην Ελλάδα μας και μάλιστα γνωρίζω πολύ καλά από μια συμφοιτήτριά μου, που η μητέρα της δουλεύει στον ΟΑΕΔ της Κομοτηνής πως προχθές επιδοτήθηκε και με κάποιες χιλιάδες ευρώ από τον Οργανισμό για ένα πρόγραμμα 12%, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα αμέσως ήταν πως και εδώ στην παραμεθόριο περιοχή της Κομοτηνής, όπως και σε όλη την Ελλάδα, οι επαγγελματίες δεινοπαθούν.
Οι επαγγελματίες - γιατί η επιχείρηση ‘Κοθάλη’ δεν είναι μια μικρή επιχείρηση, γνωστή είναι ανά το πανελλήνιο.
Όοοοοοοπα, σκέφτηκα τ’ άρπαξε το χρήμα ο μάγκας και την ‘έκανε’.
Μα ήταν κλειστό, είναι κλειστό το εργοστάσιο.
Φτάσαμε στο σπίτι που νοικιάζουμε στην Κομοτηνή. Διευθύνσεις δεν γνωρίζω μα θαρρώ πως είμαστε στο κέντρο της πόλης. Μάλιστα πρόσεξα πως μας αστυνομεύουν κιόλας. Μου είπε το παιδί πως είναι το σπίτι του πρόξενου κοντά στο δικό μας και έτσι η αστυνομία υπάρχει παντού, γύρω μας.
Το μεσημέρι αργούσε ακόμη κι έτσι αφού ξεφορτώσαμε τα ψιψιψίνια και τα κοκοψόψαρα και μπσο..μπα..τι! ... στο σπίτι, είπα να κάνω μια βόλτα με τα πόδια, να δω, να ακούσω …Κομοτηνή…
Στον κεντρικό τον δρόμο βλέπω καταστήματα όμορφα, σύγχρονα που πουλάνε γλυκά, ψωμιά, καφετέριες, προποτζίδικα, φαρμακεία, ότι μπορεί να δει και να θαυμάσει κανείς σε μια επαρχιακή πόλη. Ανεπτυγμένη πόλη με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο σε ανθρώπους, σε κτίρια και σε υποδομές.
Θεώρησα τον εαυτό μου συμμέτοχο σ’ αυτήν την ανάπτυξη της πόλης. Πατέρας φοιτήτριας στην Κομοτηνή. Χρήμα στην πόλη, αξία στην πόλη, δύναμη στις επιχειρήσεις της πόλης. Μπροστά μου μια κάβα ποτών.

Περιεργάζομαι τον χώρο, το κατάστημα και αντιλαμβάνομαι πως κάτι ντόπιο υπάρχει εδώ. Ούζο, ντόπιο και εξαιρετικό, μου εξηγούν οι υπεύθυνοι του καταστήματος που με χαρά θέλησαν να με εξυπηρετήσουν. Ούζο λοιπόν με ονομασία 7. Αρχίζει το μυαλό να φεύγει σε παρέες, σε μπαλκόνια, καλοκαιράκι κι άντε εσύ να συμμαζέψεις το μυαλό που τρέχει και δεν . . . συλλαμβάνεται. Ποτοποιία – Οινοποιία Θράκης, να το έχετε στην καλή μεριά του μυαλού, αξίζει τον κόπο. Αποφάνθηκα, μόνος μου, χωρίς να ξέρω πράγματα και καταστάσεις, πως αυτή η εταιρεία θα είναι μια αυτοδημιούργητη ίσως και οικογενειακή επιχείρηση που προφανέστατα δεν θα χρήζει βοήθειας από την κρατική μηχανή. Πωλώ δε μάλλον από καμιά ενίσχυση, επιδότηση ή και χρηματοδότηση κατ’ εξαίρεση, κατά παράβασης πρωτοκόλλων ή και ευνοϊκής μεταχείρισης. Ειλικρινά το χάρηκα που έβλεπα και καμάρωνα τέτοιες επιχειρήσεις και συνέχισα το δρόμο μου.
Στην γωνία των δρόμων κοντοστάθηκα. Πέρασμα και μάλιστα καλό. Κόσμος και κοσμάκης. Κάθομαι στο διπλανό καφενείο και παραγγέλνω καφέ. Τόσο πολύ κόσμο και μάλιστα όμορφες γυναίκες δεν θα τον άφηνα να μου ξεφύγει. Ανάβω τσιγάρο, παραγγέλνω καφέ και όταν ήρθε ο καφές ρωτάω τον Παύλο, πως πάει η ζωή στην Κομοτηνή. Γαμπρός ο Παύλος, μου συστήθηκε φιλικά και θέλησα να εισπράξω λίγη από την σοφία και την παλικαριά του. Εκεί στο ‘Βυζάντιο’ έμεινα περισσότερη από μια ώρα και απολάμβανα καφέ, πολυκοσμία και θυμοσοφία Παύλου.
Ρε συ φίλε, τον ρωτάω, το κτίριο αυτό – γωνία το κατάστημα – ποιανού είναι ; Βλέπω γράφει από έξω ΠΕΤΣΑΣ. Τι εστί Πέτσας ρε ντόπιε και καφετζή ( διπλό το κακό ).
Μην με ρωτάς εμένα τίποτα κύριος, δεν ξέρω. Αν θες να ψωνίσεις για την κόρη ή τον γιό σου, γιατί για πατέρα φοιτητή σε ‘ κόβω ’ μπορείς να το κάνεις είτε εδώ σε αυτό το κατάστημα του Πέτσα είτε στο άλλο παρακάτω, εκεί που ήταν παλιά η Τράπεζα η Ιωνική. Μέχρι εδώ ξέρω mister, μου λέει και μου δείχνει ουσιαστικά την έξοδο από τα τραπεζάκια που καθόμουν, σεβόμενος πρώτα απ’ όλα την ρήση ενός σωστού καφετζή : με ένα καφέ, όλα θέλεις να τα μάθεις – αν είναι δυνατόν.
Αφού έμαθα για το που ήταν στην Κομοτηνή η Ιωνική Τράπεζα, σάμπως και με ενδιέφερε, προχώρησα τον δρόμο μου. Πέρασα όπως τα είπαμε άλλωστε και με τον Παύλο πριν και από το δεύτερο κατάστημα του Πέτσα. Εμένα αυτό το όνομα κάτι μου έλεγε αλλά αφού δεν μπορούσα να θυμηθώ, το άφησα. Κάπου διάβασα αυτό το όνομα για μονάδα παραγωγής βιοκαυσίμων, σε εφημερίδα, στην τηλεόραση ; Δεν μπορούσα καθόλου να θυμηθώ. Τον είχα δει μόνο του ; δίπλα σε Υπουργό της Κυβέρνησης ; δίπλα στον Στυλιανίδη ; Καθόλου δεν με βοηθούσε το μυαλό μου. Πάντως όσο φίλα προσκείμενος κι αν είναι ένας τέτοιος κολοσσός που λέγετε Πέτσας με το golden boy αυτής της κυβέρνησης, δεν θα μπορούσα να πιστέψω με τίποτα ( το τονίζω αυτό ) σε προνομιακή μεταχείριση αυτής της εταιρείας.

Η μόνη εύνοια που ενδεχομένως θα δεχόμουνα είναι η γειτονική. Το εργοστάσιο του κ. Πέτσα συνορεύει ή τέλος πάντων βρίσκεται πολύ κοντά, από την πίσω μεριά του, με το κτίριο που στεγάζεται ο Ο.Α.Ε.Δ. στην Κομοτηνή. Α ! ρε Παύλο μου έμαθες πολλά.
Μια τέτοια λοιπόν σχέση δεν την πετάς στα σκουπίδια. Δεν την απαξιώνεις. Ο γείτονας είναι καλύτερος κι από αδελφός. Ορισμένες φορές. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ. Ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα, δεν πέρασε από το μυαλό μου μια ευνοϊκή μεταχείριση. Μίλησα για σχέση γειτονική.
Αν είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2009 να μιλάμε για ρουσφέτια και για σχέσεις υμετέρων ακόμη και σε επιχειρηματικό επίπεδο.
Προχωρώντας έβλεπα καταστήματα και τράπεζες. Αισθάνθηκα για ακόμη μια φορά στυλοβάτης ή έστω συμμέτοχος σε αυτό που λέγετε ανάπτυξη της Κομοτηνής τα τελευταία 2 χρόνια. Στον τρίτο χρόνο μπήκαμε τώρα. Σκέφτομαι την Εξεταστική του παιδιού που μπήκε στον τρίτο χρόνο και αποφασίζω να επιστρέψω σιγά – σιγά στο σπίτι. Στις γυναίκες της ζωής μου.
Είχα πει τότε, πριν αποφασίσουμε να έρθουμε, την γυναίκα μου : Πάμε καλέ, σε ένα ξενοδοχείο να μείνουμε. Άστο το παιδί μόνο του. Μήπως έχει … κάτι. Μήπως δεν θέλει να μας έχει μες στα πόδια του. Φυσικά επειδή στο σπίτι μας, κάνω κουμάντο μόνο εγώ, αποφάσισα να μείνουμε στο σπίτι του παιδιού !!!!!!!!!!!
Ψάχνοντας για καταλύματα στην Κομοτηνή, τότε ακόμη, έπεσα επάνω σε ένα καινούργιο ξενοδοχείο, το ARCADIA. Διαβάζοντας περισσότερο ανακάλυψα πως αποτελεί μέρος ενός ομίλου εταιρειών που έχουν έδρα την πόλη της Κομοτηνής και όχι μόνο. Το όνομα δε, πρέπει να προκύπτει και από την Αρκαδία, μέρος αγαπημένο εξίσου. Εταρείες πολλές συνθέτουν έναν όμιλο εταιρειών. Απο όλα έχει ο μπαχτσές. Το ξενοδοχείο, εταιρεία παραγωγής CD, πολλές - πολλές εταιρείες. Δεν κατάφερα να πάω σαν διαμονή στο ξενοδοχείο, αλλά δεν θα μπορούσα φαντάζομαι να έβλεπα και τις μονάδες παραγωγής και των υπολοίπων εταιρειών που απαρτίζουν τον όμιλο. Στη ΒΙ.ΠΕ.Κομοτηνής ας πούμε, την εταιρεία με τα CD. Εταιρειών παραγωγικών με προσωπικό προφανώς ντόπιο και καλοπληρωμένο. Φαντάζομαι, μάλλον.
Ακόμη και αν μια τέτοια επιχείρηση αντιμετώπιζε πρόβλημα έπρεπε όλη η τοπική κοινωνία, όλη η κρατική αρωγή να την αγκαλιάσει. Να μην άφηναν για παράδειγμα απλήρωτους εργαζόμενους, να μην εμπόδιζαν την ομαλή ροή ζεστού χρήματος προς την εταιρεία. Αυτό λέγετε παρέμβαση. Φυσικά σε καμία περίπτωση εις βάρος των άλλων όμοιων εταιρειών, εις βάρος άλλων ντόπιων εργοστασίων, εις βάρος εταιρειών που έχουν από παλαιότερα να εισπράττουν. Όχι δηλαδή να υπερπηδάς άλλες επιχειρήσεις για να δώσεις, να χρηματοδοτήσεις, να επιδοτήσεις τους ημέτερους.
Αυτά φυσικά στην υποθετική περίπτωση που μια τέτοια εταιρεία όπως την έβλεπα εγώ με τα δικά μου μάτια, χωρίς να μπορώ να γνωρίζω λεπτομέρειες.
Είναι αυτό που έγραψα και πριν, οι αναστολές που δημιουργούνται σε έναν πατέρα μιας φοιτήτριας να πιστέψει πως εδώ, στο ευλογημένο τόπο, την Κομοτηνή γίνονται ανομίες. Με τίποτα, δεν το πιστεύω.
Στο διάβα μου για το σπίτι πολλά περίπτερα πέρασα. Τσιγάρα λοιπόν, απαραίτητα, περιοδικό για τον μεσημεριανό ύπνο, α ! για να πάρω και μια τοπική εφημερίδα να δω τι γράφει, γενικότερα και ειδικότερα. Στο σπίτι θα πάω, θα ρωτάω και την μικρή, θα μάθω πέντε πράγματα για τον τόπο αυτό. Ευγενέστατη, ομορφότατη η περιπτερού μου δίνει και μια σακούλα, ρίχνω και μερικές σοκολάτες και πουράκια και τσιχλίτσες .. . . Χαιρετώ ευγενικά και αποχωρώ. Βρήκα τουλάχιστον από πού θα ψωνίζω στην Κομοτηνή. Από ποιο περίπτερο. Τέλος.
Περπατώντας στην πλατεία, έβαλα το χέρι μέσα στην σακούλα και να ’σου μια σοκολατίτσα στα χέρια μου. Ορμάω και . . . όπα. Τι λέει, έληξε ; ; ; ;
Όχι βέβαια, απλά λέει, Διεύθυνση : ΒΙ.ΠΕ.Κομοτηνής. Διαβάζω καλύτερα και μόλις έχω συστηθεί με την εταιρεία BOLERO. Πολύ καλό το προϊόν που καταναλώνω, άξιο συγχαρητηρίων. Σκέφτομαι λοιπόν να γίνω σοβινιστής, τοπικιστής. Να πάω και να ρωτήσω το παιδί μου, την γυναίκα μου και από μεθαύριο τους φίλους μου, αν καταναλώνουν αυτό ή παρεμφερή προϊόντα της εν λόγω εταιρείας. Στο κάτω – κάτω Ελληνικό προϊόν, παράγεται στην Κομοτηνή <<<μας>>> και στην τελική …είναι άψογο.
Μερικές φορές αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας και μερικές ακόμη πιο περήφανος που μπορώ όταν θέλω να γίνομαι τοπικιστής. Στη περίπτωση δε της σοκολάτας, το πήρα απόφαση, θα γίνω ο καλύτερος διαφημιστής της εταιρείας BOLERO.
Στο σπίτι τα κορίτσια μου, με περίμεναν για φαγητό. Μόλις μπήκα, νωπή η γλύκα της σοκολάτας ρωτάω την μικρή κυρία. Την οικοδέσποινα του σπιτιού, για την σοκολάτα που έφαγα. Την έχουν εδώ στην Κομοτηνή τιμή τους και καμάρι τους αυτήν την βιομηχανία ; ρωτάω αφελέστατα.
Ποια βιομηχανία είναι αυτή γιατί δεν σε 'ακολούθησα' πατέρα . . . λέει το παιδί. Αυτή.. που βγάζει σοκολάτες.., εδώ.. στην Κομοτηνή.., στην Βιομηχανική περιοχή. . . Άγνοια το παιδί. Καμία επαφή. Απόλυτο κενό.
Παρ όλη την κατήφεια, ένοιωσα υπερήφανος που μια τέτοια βιομηχανία της πατρίδας μας δεν ασχολείται με την ντόπια αγορά. Άρα σκέφτηκα εξάγει. Πουλάει, δουλεύει, απασχολεί προσωπικό, κινεί χρήμα και οικονομία. Τοπική, κλαδική, εθνική. Αυτές είναι οι εταιρίες μπροστάρηδες στην οικονομία. Ούτε επιχορηγήσεις, ούτε επιδόματα.

Ποτέ μα ποτέ μια τέτοιου βεληνεκούς εταιρεία δεν θα καταδεχτεί να ρίξει άλλες, μικρότερες, με μεγαλύτερα ίσως προβλήματα, για να ωφεληθεί η ίδια. Σωστή διαχείριση, από μια πρωτοποριακή εταιρεία. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα υπήρχαν άνθρωποι, σε επιτελικές θέσεις στην δημόσια διοίκηση που μπορούσαν να ευνοήσουν, με ή χωρίς εισαγωγικά, τέτοιες επιχειρήσεις. Με τίποτα. Είναι η μεγαλοσύνη τους τόση, που από μόνες τους θα απέφευγαν την παγίδα της ευνοϊκής απόδοσης επιδοτούμενων χρημάτων.
Μετά το φαγητό λαχταρούσα να διαβάσω την τοπική εφημερίδα και να ενημερωθώ όσο θα μπορούσα πιο επισταμένα. Σκεφτόμουνα φυσικά και την επιστροφή. Ξεκούραση λοιπόν καλή, ενημέρωση σωστή και … όλα καλά.

Ένοιωθα όμορφα γιατί μπορούσα με τον ελάχιστο οβολό που συνεισφέρω στην πόλη να θεωρώ εαυτόν συνυπεύθυνο για ότι καλό ή κακό έχει να σου προσφέρει αυτός ο τόπος. Ο δρόμος της επιστροφής σου φέρνει στο μυαλό εικόνες από την έξοδο της Κομοτηνής. Έργα ανάπλασης και έργα πνοής. Με κόμβους, φανάρια και ιδανικές συνθήκες ευρωπαϊκής συμπεριφοράς μεταφορών. Το συνδέεις και λίγο με τον Υπουργό Μεταφορών. Απλός συνειρμός του μυαλού.
Διαβάζω λοιπόν στο τοπικό τύπο, για έναν απίθανο τύπο. Υπογράφει ως Πρόεδρος του τοπικού Επιμελητηρίου και καταγγέλλει για την επιδότηση εργασίας του 12%. Κάπου το άκουσα αυτό το 12% εγώ τώρα, μα δε θυμάμαι που ακριβώς. Καταγγέλλει πως υπάρχουν κάποιοι που με δόλιους, ίσως και παράνομους τρόπους παραβίασαν το πρωτόκολλο και ευνόησαν κάποιους. Στην Ελλάδα κύριε ; Στην Κομοτηνή, κύριε ; Είναι δυνατόν, κύριε ;
Δεν μπορώ, δεν πάει το μυαλό μου σε καμία επιχείρηση. Θα μου πεις και με το δίκιο σου, που ξέρεις εσύ από επιχειρήσεις της Κομοτηνής ή της Ροδόπης. Σωστά και ζητώ συγνώμη αν κάποια στιγμή εξέφρασα άποψη. Εξέφρασα όμως άποψη και εξακολουθώ να την πιστεύω για υγιής επιχειρήσεις της Κομοτηνής. Όλες όσες πέρασα, όλες θεωρώ πως δεν είναι δυνατόν να είναι μπλεγμένες σε τέτοιες καταστάσεις.
Δεν θέλω να το πιστέψω γιατί πολύ απλά, αν θεωρήσω αυτές ως υπαίτιες προνομιακής μεταχείρισης, τότε πρέπει να θεωρήσει και όλες τις άλλες που γνωρίζω λόγω του επαγγέλματός μου. Άρα λοιπόν τι θέλετε να μου πείτε, πως και ο Πιατίδης αλλά και ο Ακάς είναι μέσα στο ίδιο καζάνι που από έξω γράφει « υμέτεροι ».
Ε ! όχι κύριοι, δεν το δέχομαι.
Στο κάτω – κάτω μια από τις πιο ανεπτυγμένες εταιρείες της ΒΙ.ΠΕ.Κομοτηνής είναι η HELESI, εταιρεία για τους κάδους με τα περιβαλλοντικά προγράμματα που υλοποιεί. Μάλιστα πάνε καλά οι δουλειές και διάβασα σε αθηναϊκή εφημερίδα πανελληνίας κυκλοφορίας πως η αεροπορική εταιρεία είναι έτοιμη.
Άρα πως μπορώ να θεωρήσω, πως η αεροπορική εταιρεία έγινε με χαριστικές πράξεις. Δεν το δέχομαι.

Καλά ο Βγενόπουλος χαζός είναι και πάει να αγοράσει την Ολυμπιακή ;
Από την πράξη αποδεικνύεται πως είναι οικονομικότερο να δημιουργήσεις μια αεροπορική εταιρεία, παρά να αγοράσεις έτοιμη.

Στυλιανίδη ακριβά το πουλάς το μαγαζί.

Λίγο κατέβασε τον ‘ αέρα ’, λίγο το τίμημα και θα το πουλήσεις.

Σκέψου όμως αυτό που πάς να κάνεις. Αυτό που πουλάς και όχι το πώς θα ευνοήσεις τους δικούς σου, στην εκλογική σου περιφέρεια. Αν αληθεύουν οι καταγγελίες του κυρίου που διαβάζω στον ημερήσιο τύπο της Κομοτηνής, τότε κάποιοι βολεύονται και κάποιοι … τελειώνουν.
Αίσχος για τον απίθανο αυτόν κύριο που καταγγέλλει χωρίς στοιχεία δυνατές και φερέγγυες επιχειρήσεις. Αίσχος.

Στην τελική, ας βγει και ας κατονομάσει. Ποιοι είναι. Ονόματα.
Γράφω τόση ώρα και είδατε, έγραψα ονόματα και διευθύνσεις. Όχι αόριστα και ύπουλα.
Αν θεωρήσουμε πως έχει δίκιο ο κύριος Λιούρτας πρέπει να πάμε όλοι για να υπογράψουμε την καταδίκη μας. Τελειώσαμε κύριοι αν ισχύουν όλα αυτά. Ήρθε το τέλος τόσο σε επίπεδο οικονομικό, όσο και επιχειρηματικό.
Δεν θα ταλαιπωρήσω άλλο τον εαυτό μου, θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ.
Δεν θα ταλαιπωρήσω άλλο κι εσάς. Δεν δέχομαι πως γίνονται τέτοια πράγματα, με τέτοια κυβέρνηση, με αυτόν τον Υπουργό, σε αυτόν τον απομακρυσμένο τόπο. Τελεία και παύλα.
Όσο κι αν μπήκε ο διάολος μέσα μου, αδυνατώ να το πιστέψω.
Ένα από τα δύο μπορώ να πιστέψω.

Ή η επιδότηση του 12% ισχύει για όλους ή πως μόνον εγώ, οι γονείς των φοιτητών αποτελούμαι την ζεστή οικονομική επιδότηση των ντόπιων επιχειρήσεων.
Αν ισχύει βέβαια το δεύτερο, τότε κ. Λιούρτα μπορείτε να βγείτε στους δρόμους, στα κανάλια, στις εφημερίδες και να ανακοινώσετε πως η εξεταστική ξεκίνησε.

Άρα η επιδότηση των επιχειρήσεων ΜΟΛΙΣ έφτασε.

Άρχισε να καταβάλλετε σε όλους τους επαγγελματίες της πόλης, χωρίς διακρίσεις και ρουσφέτια.

Έτσι κι αλλιώς οι επαγγελματίες της Ροδόπης έμαθαν να αγωνίζονται.

Δεν έμαθαν να παρακαλάν, ούτε και να εκβιάζουν.

Έμαθαν να επιχειρούν υπερήφανοι, όχι να σέρνονται.

Δώστε προστιθέμενη αξία στο τόπος σας, ρεεεεεε
Μην τον ευτελίζετε, σαν τα ………

Ένας υπερήφανος πατέρας,
που σπουδάζει μια υπερήφανη φοιτήτρια
σε έναν άξια - υπερήφανο τόπο.