ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 2010 ΣΤΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ.

Σιναπίδης Στέφανος
Καρδιολόγος
Υποψήφιος για τον διευρυμένο Δήμο Διδυμοτείχου.
«Για το Διδυμότειχο των αξιών»

Προσβλέποντας στις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου 2010 ξεκινούμε με μία ανάλυση για την διάρθρωση της πόλη μας ως κοινωνίας , πως δηλ. πορεύεται το Διδυμότειχο ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια.
Είναι γνωστό σε όλους ότι οι έμφυτες ικανότητες των συμπολιτών μας για την ανάπτυξη της πόλης και των χωριών μας, είναι εντυπωσιακές όπως αποδεικνύουν τα επιτεύγματα τους ως εσωτερικοί μετανάστες σε άλλες πόλεις και κράτη του εξωτερικού, αλλά δυστυχώς οι έμφυτες αυτές ικανότητες σπαταλούνται και δεν μπορούν να αναπτυχθούν στο Διδυμότειχο , γιατί τους εκδιώκουν κάποιοι οπισθοδρομικοί διαχειριστικοί δημοτικοί μηχανισμοί.
Πολλοί από τους συμπολίτες μας που μένουν στην πόλη μας επιλέγουν ,να ασχοληθούν με επιχειρήσεις βραχυπρόθεσμης πνοής που αποδίδουν μόνο το μεροκάματο, και επιβιώνουν μερικές από αυτές σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, εξαρτώμενοι από τα χαριστικά δημοτικά κονδύλια και την προστασία των δημοτικών αιρετών.
Έτσι ο επαγγελματίας του Διδυμοτείχου καταλήγει να είναι ανήμπορος να συγκεντρώσει κεφάλαια, ασυνήθιστος σε επιστημονικές μεθόδους παραγωγής και διάθεσης προϊόντων χωρίς μακροπρόθεσμη προοπτική, απρόθυμος και ανέτοιμος στις νέες προκλήσεις της αγοράς όμηρος δημοτικών μηχανισμών και έρμαιο στις ορέξεις και τα καπρίτσια της εκάστοτε τοπικής δημοτικής αρχής.
Ένα βασικό αξίωμα της κοινωνιολογίας όμως, που απεικονίζει πλήρως την υπάρχουσα κατάσταση στο Διδυμότειχο λέει την παρακάτω αλήθεια.
Όταν πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και πρακτικές που εκπορεύονται από φθαρμένα τοπικά πολιτικά πρόσωπα μετατρέπονται σε βρόχο-θηλειά της τοπικής κοινωνίας και της πόλης μας, και απειλούν να την στραγγαλίσουν, τότε το συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης της πόλης επαναστατεί και κινητοποιεί τις νέες υγιείς δυνάμεις ανατροπής, οδηγώντας την τοπική κοινωνία σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις και αλλαγή σκηνικού και προσώπων.
Σε αυτό το στάδιο ζύμωσης ευρισκόμαστε σήμερα ως κοινωνία του Διδυμότειχου αυτήν την δεδομένη στιγμή.
Το βασικό πρόβλημα λοιπόν, στο Διδυμότειχο σε τελική ανάλυση είναι το εξής: Το οποιοδήποτε θετικό έργο που καλώς σκέφτεται και προσπαθεί να κάνει ο κάθε δήμαρχος ή οι αντιδήμαρχοι υπονομεύεται από έναν ιδιότυπο εσωτερικό εχθρό.
Ο ιδιότυπος αυτός εσωτερικός εχθρός είναι το σύστημα της διαρκούς αναπαραγωγής της εξυπηρέτησης των πελατειακών συμπεριφορών των πολιτών μας , που προκαλεί όμως παραλυσία και παρεκτροπές στην πόλη.
Ορισμένα μάλιστα πελατειακά κυκλώματα που εκπορεύονται από αντιδημάρχους αλλά και από απλούς δημοτικούς συμβούλους ακόμα ή από διαχειριστές δημοτικών επιχειρήσεων, είναι πλέον τόσο αυτονομημένα που δρουν χωρίς να χρειάζονται το πράσινο φως άνωθεν, ακόμα δε δρουν και εν αγνοία του ιδίου του δημάρχου.
Το πελατειακό σύστημα βέβαια δεν είναι κάτι καινούριο. Προϋπήρχε και θα υπάρχει εσαεί, αλλά σήμερα στο Διδυμότειχο το τίμημα που πληρώνουμε ως πόλη από την διαιώνιση της λειτουργίας του είναι πλέον δυσβάσταχτο.
Χρειάζεται άμεσα απελευθέρωση από τα δεσμά του συγκεκριμένου πελατειακού συστήματος τώρα, χωρίς όρους.
Γιατί η γκρίνια και η διαμαρτυρία μόνο δυστυχώς δεν δημιουργούν τοπικά απελευθερωτικά κινήματα.
Σήμερα στην πόλη του Διδυμοτείχου δυστυχώς, υπάρχει ένα κενό εκπροσώπησης στα δημοτικά πράγματα, που δεν εμφανίζεται οργανωμένα ούτε έχει ένα ηγετικό πυρήνα που να μπορεί να μετατρέψει την υποβόσκουσα κοινωνική δυσαρέσκεια σε υποκείμενο εξουσίας.
Η πολιτική στο Διδυμότειχο έχει πάψει να είναι υπόθεση πολιτών, είναι υπόθεση κοπαδιών και κατακερματισμένου πλήθους.
Κάποιος ευφυής συμπολίτης μας μου εκμυστηρεύτηκε, μετά από χρόνια σκέψης και ανάλυσης , όπως μου είπε, για τις εκλογές του Διδυμοτείχου το εξής συμπέρασμα, που μου πρότεινε να σας το αναφέρω.
« Ο μέσος ψηφοφόρος του Διδυμοτείχου κατά την εκάστοτε εκλογική αναμέτρηση κυριολεκτικά πουλάει εν ψυχρώ, τον ζωτικό του χώρο και αντί να αγοράσει επιδόσεις, υπεραξίες και ποιότητα ζωής αγοράζει υποβαθμισμένες υπηρεσίες και επιλέγει αιρετούς που το μόνο που καταφέρνουν είναι να «αφοδεύουν» στον ζωτικό του χώρο».
Έτσι πολλοί αιρετοί έχουν ενστερνιστεί τον ηθικό κώδικα «άρπαξε να φας και κλέψε να΄’χεις».
Είθισται πολλοί Διδυμοτειχίτες και ιδιαίτερα οι ευάλωτοι οικονομικά, (μουσουλμάνοι και μη) έμπροσθεν της κάλπης να σκέφτονται λιγότερο ορθολογικά και περισσότερο υπολογιστικά, προσφέροντας αντιπαροχή τα οράματά τους για μια χούφτα ισοδυνάμων του Ευρώ, υιοθετώντας παρηκμασμένες συμπεριφορές και αρνητικά στερεότυπα.
Υποκλίνονται έτσι στο μοντέλο της αποθέωσης του «άρπα κόλλα» και της αρπαχτής, του ωχαδερφισμού, του νεοπλουτισμού και της αυθαιρεσίας. Το μοντέλο αυτό όμως θρέφει τους πολιτικούς σαλτιμπάγκους και το παραδοσιακό πελατειακό σύστημα της πόλης σε βάρος όμως της προόδου της.
Οι ίδιοι οι δημότες μας, οι απλοί άνθρωποι με την ανυπέρβλητη σοφία τους, χαρακτηριστικά ομολογούν πως «την Κυριακή των εκλογών τους ψηφίζουμε και την Δευτέρα μετά τις εκλογές μετανιωμένοι θέλουμε να μας κοπούν το χέρια».
Ενώ συμβαίνουν αυτά εμείς οι ενεργοί, σκεπτόμενοι πολίτες αντί να διαβουλευόμαστε για το μέλλον της πόλης συγκρουόμαστε για το παρελθόν. Βουλιάζουμε στην πολιτική αφασία και επιβεβαιώνουμε τον πολιτικό επαρχιωτισμό μας, υποτασσόμενοι σε κλειστές ομάδες συμφερόντων και σε παλαιοκομματικές χωματερές. Βολοδέρνουμε σαν το εκκρεμές μεταξύ πολιτικών δεινοσαύρων και δημοτικών μαμούθ που υποστηρίζουν το ίδιο πελατειακό συσχετισμό διαχείρισης της εξουσίας.
Η ουσία του προβλήματος του Διδυμότειχου είναι απλή.
Η πόλη εδώ και μία οκταετία είναι υπό κατοχή ομάδας συμφερόντων. Η λύση είναι σε πολιτικό επίπεδο. Απελευθέρωση από τα δεσμά, τώρα χωρίς όρους.
Το ζητούμενο πια ,δεν είναι να διαπιστώνουμε την κατάντια της πόλης μας. Το ζητούμενο είναι να την αλλάξουμε.
Η σημερινή δημοτική αρχή δεν είναι η λύση στα προβλήματα της πόλης αλλά η ίδια είναι δυστυχώς το πρόβλημα της πόλης μας.

Δεν «εξαγοράζουμε» προεκλογικά.
Δεν «λεηλατούμε» μετεκλογικά.
Παράγουμε έργο για τον Δήμο.