Τετάρτη, Απριλίου 30, 2008

U N I T E E E E E E E D ! ! ! ! ! ! ! . . . . . . .

Glooooory glooory Man Uniiiiiiiteeed...
Glooooory glooory Man Uniiiiiiiteeed…
Glooooory glooory Man Uniiiiiiiteeed…
As the Reds go marching on… on… on…

Εχθές παίχτηκε ο φετινός πρόωρος τελικός του Champions League, ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες ομάδες στον κόσμο και – ταυτόχρονα – τις δύο πιο κατατρεγμένες ομάδες από την ευρωπαϊκή διαιτησία (προς όφελος της Real και της Bayern, οι οποίες δεν άξιζαν να βρεθούν σε πάνω από έναν τελικό το πολύ, συνολικά μεταξύ τους)…

Και η καλύτερη ομάδα νίκησε. Όπως συμβαίνει σε όλα τα παιχνίδια που δύο ομάδες είναι μεγάλες και η διαιτησία δεν διαμορφώνει το αποτέλεσμα. Όπως συμβαίνει πάντα όταν μία ομάδα είναι πιο δυνατή και ισορροπημένη σε όλες τις γραμμές, ήτοι άμυνα, κέντρο και επίθεση. Και ήταν αναμενόμενο από όλους (εκτός από τα δύο παλικαράκια του ΕΡΑ SPORT, που προσπαθούν να γίνουν ποδοσφαιρικοί αναλυτές στη θέση του ποδοσφαιρικού αναλυτή… Χαρούν Ελ Πουσάχ)…

Ο Sir Alex Ferguson απέδειξε την κλάση του ακόμη… δύο φορές (και στα δύο παιχνίδια) και ταυτόχρονα… ψιλο-«δούλεψε» τη Barca, πετώντας από το παράθυρο τη θεωρία όποιων-μερικών υποστήριζαν ότι «αν δώσεις χώρους σε μια μεγάλη ομάδα όπως η Barca, σίγουρα θα τις φας». Αποδείχτηκε η ανωτερώτητα της United, που σίγουρα είναι η πιο επιθετικογενής σημερινή ομάδα, η οποία – ούτε λίγο ούτε πολύ – είπε στη Barca: «Θέλετε χώρους? Θέλετε να μας επιτεθείτε κι εσείς? Ορίστε… Πάρτε τη μπάλα, να δούμε τι θα την κάνετε!»

Πολύ ριψοκίνδυνη τακτική για τη United, που έχει συνηθίσει να τριγυρνά τη μπάλα και να βάζει δύο-τρία goals για κάθε ευκαιρία ολκής που χάνεται, όπως αυτές των Park, Nani και Tevez (Τι ήταν αυτό, παιδαρά μου? Κοίτα να δεις που δεν είχα το Valdez για σοβαρό τερματοφύλακα…)

Αλλά και η άλλη πλευρά, όπως το 1999, δεν πήγε πίσω: ο Messi απέδειξε γιατί είναι ο δεύτερος καλύτερος παίκτης στον κόσμο, μετά το Ronaldo. Aν και ο δεύτερος – ξανά αναμενόμενα – τον νίκησε στα δύο αυτά παιχνίδια, ο πρώτος απέδειξε ότι είναι από υλικό… United! Έλα όμως που η United – πέραν του καλύτερου winger στον κόσμο (Ronaldo – sorry, Lionel, αλλά το ‘ξερες, δεν το ‘ξερες?) και πέραν των δύο καλύτερων αμυντικών στον κόσμο (Ferdinand και Vidic, που δεν έπαιξε εχθές) – διαθέτει και τον δεύτερο (μετά το Buffon, που χαραμίζει το ταλέντο του στη Juventus) τερματοφύλακα στον κόσμο: τον Iπτάμενο Ολλανδό! Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά, Lionel…

Κι έκανε και δύο ευκαιρίες ο Deco. Οπότε, είχαν από τρεις ευκαιρίες (με καλύτερες των Tevez και Messi, αφού η μπάλα σ’ αυτές πήγαινε «μέσα») και διαφορά ενός goal. Αλλά έτσι γίνεται στα μεγάλα παιχνίδια – το ‘παμε, δεν το ‘παμε? Λίγα χωρίζουν τις δύο μεγάλες ομάδες κι η καλύτερη κερδίζει οριακά (εκτός κι αν ο referee έχει «κέφια»)… Γιατί, αν η επικράτηση δεν είναι οριακή, σημαίνει ότι οι δύο ομάδες δεν είναι περίπου της ίδιας κλάσης.

Από το 1999, που είδα τα δύο καλύτερα ποδοσφαιρικά παιχνίδια στην ιστορία του αθλήματος (United 3-3 Βarca και τα δύο), ζω για τη μέρα που θα δω τις δύο ομάδες στον τελικό. Έπρεπε να τις είχα δει τότε, αλλά η διαιτησία (που λέγαμε), άφηνε τον Elber της Bayern για τρία ολάκερα χρόνια να σκοράρει αποκλειστικά από το… offside! Για τα επόμενα χρόνια δε, δεν μιλάμε καθόλου: το 2000 ο Collina άφησε τον Karanka να γίνει… τερματοφύλακας-στη-θέση-του-τερματοφύλακα Casillas (στο 19’, στο Old Trafford), αφού πρώτα ο συνάδελφός του είχε φροντίσει να ακυρώσει κανονικότατο goal του Cole στη Μαδρίτη (στο 0-0). Το 2004 πάλι, κανονικότατο goal του Scholes, που δεν μέτρησε (τι πρωτότυπο!), έστειλε στον τελικό την… Porto («Ήμαρτον», κατά πως λέει και γνωστός… οδοντίατρος, προσφάτως εορτάζων και το όνομα και το επώνυμο)…

… Και πολλά άλλα τέτοια… ιλαρά (με την έννοια της… ασθένειας και όχι της αστειότητας όπως, π.χ. Bayern σε τελικό, Real σε τελικό με την… ποιος-διάολο-τη-θυμάται, κλπ).

Τέλος πάντων… Ας πούμε ότι είδαμε τον τελικό για φέτος. Γιατί, πιστεύω, ούτε και τα παλικαράκια του EΡΑ SPORT δεν αναμένουν τη United να χάσει τον τελικό, ασχέτως τον αντίπαλο (αν και… που ξέρεις?)! Ελπίζω, τουλάχιστον, να δούμε έναν τελικό αιωνίων, δηλαδή United-Liverpool, αφού η Chelsea θα έπρεπε ήδη – και μαθηματικά – να βρίσκεται σπίτι της, στο West End (που εγώ χαϊδευτικά αποκαλώ… High End) του Λονδίνου. Όλα κι όλα: η μισητή μας αντίπαλος είναι σαφέστατα καλύτερη και πιο αξιοσέβαστη ομάδα από τα… τέκνα του Μεγάλου – και αγγλικώς… ανορθόγραφου – Αβραάμ (Avram Grant ή… σωστότερα Abraham Grand). Το πρόβλημα είναι ότι η «Ανωτέρα Παράγκα» (αυτή της UEFA – αφού «Ανωτάτη» είναι αυτή της FIFA), ίσως έχει την ιδέα να στείλει ντε-και-σώνει τον Αbramovich σπίτι του στη Μόσχα: μοναδική περίπτωση, πιστεύω, για να πάει στη Ρωσία η Chelsea (και τι διάααολο, τέλος πάντων, μ’ αυτούς τους Αβράμηδες που έχει μαζέψει η Chelsea – βρε-βρε, κι είμαι και φιλο-Ισραηλινός!)…

Μπράβο στις δύο χθεσινές αντιπάλους, που έφτασαν εδώ με δύσκολους αντιπάλους (κυρίως η United) κι όχι παίζοντας «μικρούς», και εύχομαι (πάντα!) να τις δω και σ’ έναν τελικό. Όχι Super Cap, όπως τον μοναδικό που έπαιξαν μεταξύ τους (2-1 υπέρ της United), αλλά Champions League (όπως τους αξίζει να παίζουν μεταξύ τους).

Θα έλεγα και εις ανώτερα, αλλά – για φέτος τουλάχιστον – δεν γίνεται… Τουλάχιστον, φέτος, θα δοθούν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρει». Όσο για τ’ ανώτερα, που λέγαμε…

… Άντε, και του χρόνου!

0 Τα σχόλια σας εδώ!:

Διαβάστε στο ιστολόγιο...